روبه روی عکسش می‌ایستم. انگار زمان هم بمن می‌ایستد. هیچ نمی‌فهمم گذر ساعت‌ها و ساعت‌ها را.
اینک شوکران مجموعه ای از مجموعه های انتشارات روایت فتح است که زندگی شهدای جانباز را از زبان همسرانشا
بعد از مراسم هفت مجید،داخل خانه نشسته بودم که تلفن زنگ خورد. گوشی را برداشتم. خانمی خودش را معرفی کر
جوانی که از در آمد تو؛ لباس سپاه تنش نبود، یک پیرهن چینی داشت و لبه جیبش عکس امام را زده بود که می خ
بغلش کردم و داخل آمبولانس نشستیم. توی راه زد زیر گریه. نمی دانم با آن سنش فهمیده بود که این جنازه ی
کاوه از آن روز که کودکی بود در کوران انقلاب تا روزی که پر کشید و رفت، یک سر دوید؛
از توی عکس نمی‌شود فهمید که با همه مهربان بوده است؛
نوبت به ماشین آن‌ها که رسید، خیلی ازدحام شده بود و به منافقین فشار آورده بودند. آن‌ها هم کم حوصله را
من از پدر و مادرهای این‌ها خجالت می‌کشم. من بچه‌هاشون رو هیئتی و جبهه‌ای کردم
زندگی جریان داشت که جنگ آمد. با جنگ هم زندگی ادامه داشت، بعد از آن هم همین طور.در این بین، بعضی‌ها ب
در کتاب « مجنون من است لیلی» سعی شده مخاطب را به فضای همدان و حال و هوای مردمش ببرد؛ بنابراین لهجه ه
