از فرط روسری‌های افتاده، باید سر به گریبان برد یا چشم به زمین دوخت.چاره‌ای نبود،نگاهم را به شن‌های س

دختر جوانی با سر برهنه و موهای کاملا بلند در پیاده‌رو در حال حرکت بود که در آن روزها یک امر طبیعی بو

از دیدن لذت‌های معنوی دوستانم غرق شعف می‌شدم. معنویت بچه‌های تخریب، ملموس و عینی بود. گاهی بعضی از پ

زمین گلی و خیلی لیز بود. هر چند قدم دو یا چند نفر نشسته بودند و ما را به جلو راهنمایی می‌کردند: بروی

وقتی علی و بقیه هم گروهی‌های او، مثل روزهای قبل برای بررسی منطقه و کوه‌ها از وجود اشرار رفته بودند،

نزدیکی‌های آمدنش قلبم تند می‌زد.گوشم به صدای در بود.ثانیه شماری می‌کردم از راه برسد، از توی حیاط ببی

تا اکبر موتور را آورد من هم ناگرا را برداشتم و سوار موتورش شدم و به سمت میدان شهیاد رفتیم. مردم تا

سرهنگ ممتاز گفت:« چیزی از من بخواه.» نگاهش کردم و گفتم:« چی داری که به من بدهی؟» گفت:« دعوا نکن.یک چ

باورم نمی‌شد که شهید شده باشم. در دل،ف خدا هزاران بار شکر کردم که بالاخره مرا لایق دید و شهادت را نص

توپخانه آماده،همه چیز آماده،فقط منتظر بودیم هدفی بیاید و اولین گلوله را بزنیم.اما اولین چیزی که از پ

جهان گفت:«قاسم رفت» و عشق گفت:«قاسم آمد.» من و همگان،حرف عشق را به رسمیت شناختیم، آمدنش را باور ک

زندگی جریان داشت که جنگ آمد. با جنگ هم زندگی ادامه داشت، بعد از آن هم همین طور.در این بین، بعضی‌ها ب