دوره درهای بسته اسارت ۱۰ کد کالا 17

(به روایت اسیر شماره ی ۸۶۱؛ لطف الله صالحی)

اسیر به مسافری می‌ماند که به‌زور سوارش کرده‌اند و مقصدش را هم نگفته‌اند. چون از مقصد هیچ خبر ندارد، هر قدمی که جلو می‌رود با خودش می‌گوید ممکن است مقصد اینجا باشد؛ یعنی نمی‌تواند خودش را تنظیم کند برای هیچ مکان و زمانی. وقتی پایان را نتوانی ببینی و نتوانی حدس بزنی، خیلی مقاومت می‌خواهد که بتوانی بایستی و در این حرکت، حتی دست کسانی را هم که دارند می‌افتند بگیری. اواخر اسارت، اکثر بچه‌ها این حالت را داشتند که واقعاً ساده نبود.