می‌گویند در دنیا هیچ چیز اتفاقی نیست، اینکه پایت جایی گیر می‌کند و زمین نمی خوری،‌ یا بی‌حواس هنگام

39کیلو تمام، خاطرات پسر روستایی نوجوانی‌ست که زودتر از زمان مقرر، سربازِ جبهه‌ی جنگ شد و تنها یک سال

هنوز هم گاهی لباس‌های اسارتم را که در کمد آویزان کرده‌ام، نگاه می‌کنم. وقتی یاد سختی‌های آن دوران می

کمیتۀ مرکزی کومله حکم اعدام شما را صادر کرده و ما می‌خواهیم حکم را اجرا کنیم.

برای عراقی‌ها شرط گذاشتیم که اگر دوربین فیلم‌برداری نباشد، می‌رویم زیارت. قبول کردند. گفتند که دستور

اسیر با زندانی خیلی فرق می‌کند. زندانی مثلاً حکم می‌خورد پنج سال یا ده سال. خودش را آماده می‌کند و ب

سرهنگ ممتاز گفت:« چیزی از من بخواه.» نگاهش کردم و گفتم:« چی داری که به من بدهی؟» گفت:« دعوا نکن.یک چ

دوره درهای بسته اسارت ۵ ( به روایت اسیر شماره ی ۹۸۰؛ علی علیدوست قزوینی)

شب رسیدیم کربلا. شب نیمۀ شعبان بود. وارد صحن که شدیم، حال خودم را نمی‌فهمیدم. چسبیدم به ضریح. فقط گر

مهم‌ترین چیزی که سعی می‌کرد رعایت کند، راست‌گویی بود؛ حتی وقتی به ضررش تمام می‌شد، دروغ نمی‌گفت، اگر

« اسارت در هور» روایت دو خلبان هوانیروز است از عملیات بدر ؛ روایتی از سه روز اسارت .

می‌توان حدس زد که آنچه در خلال بیانات و نوشته‌ها در مورد دوران اسارت گفته شده است، یک بخش کوچکی است