زندگی‌اش را نگاه می‌کنی، می‌بینی از اولش که راه افتاده، به هرکس رسیده، کف دستش چیزی گذاشته
اکنون در این روزگار به ظاهر آرام، «غاده چمران» با لحنی شکسته، داستانی روایت می کند
چمران مثل هیچکس نبـود، مثل هیچکس هـم زندگی نکرد.زندگی او پـر بـود از بلندیهایـی کـه روی آنها میایسـت