زمان ارتقای درجه‌اش رسیده بود. آن روزها داشت آماده می‌شد دوباره برگردد سوریه. هم قطارهایش قبل‌تر رفته بودند دنبال کارهای اداری ترفیع و بیشترشان هم درجۀ جدید روی دوششان نشسته بود. مدام هم به حامد می‌گفتند: «بیا برو دنبال درجه‌ات. خودت پی کارت را نگیری، کسی نمی‌آورد درجه بچسباند روی دوشت!» حامد این‌ها را می‌شنید و لبخند می‌زد. یک بار هم که یکی از رفقای صمیمی‌اش پا پی‌اش شد: «چرا نمی‌روی سراغ کارهای درجه‌ات؟» گفت: « عجله نکن عبدالله! درجه دادن و درجه گرفتن بازی دنیاست. اصلش آن است که درجه را خدا به آدم بدهد! خدا بخواهد می‌بینی که درجه‌ را توی سوریه از دست خود خودش می‌گیرم!»